Torres del Paine – Chilijski Park Narodowy w samym sercu Patagonii

Park Narodowy Torres del Paine to największe, naturalne piękno chilijskiej Patagonii. Jest to bardzo popularne miejsce do uprawiania trekkingu ze względu na mnogość pięknych szlaków z różnorodną florą i fauną. Torres del Paine nie bez powodu nazywane jest jednym z najbardziej odległych i najpiękniejszych miejsc na Ziemi. Pasjonatów podróży przyciągają niesamowite krajobrazy i chęć przeżycia przygody. Poznaj największy skarb Patagonii!

Garść informacji o Torres del Paine

Torres del Paine National Park to jeden ze znaków rozpoznawczych Chile i najsłynniejszy park narodowy tego południowoamerykańskiego kraju. Znajduje się 154 km na północny zachód od miasteczka Puerto Natales w chilijskiej części Patagonii. Surowe krajobrazy górskie i lodowce przeplatają się tu z pejzażem obfitującym w rozległe jeziora i rwące rzeki, którymi spływają fragmenty lodowców. Wizytówką parku są trzy strzeliste wieże, na co wskazuje już sama nazwa tłumaczona jako „błękitne wieże” – w języku pierwotnych ludów zamieszkujących Patagonię „Paine” oznacza „niebieski” – z oddali wieże naprawdę wyglądają, jakby były niebieskie.

Historia powstania parku

Park Narodowy Torres del Paine został założony w 1959 roku i po raz pierwszy ochrzczony jako Parque Nacional de Turismo Lago Grey, zanim otrzymał obecną nazwę w 1970 roku. Jego oficjalna powierzchnia wynosi 227 298 hektarów. Obecnie park znajduje się w Krajowym Systemie Obszarów Chronionych Chile. W kwietniu 1978 roku Park został uznany przez UNESCO za Rezerwat Biosfery i od tego czasu należy do wyselekcjonowanej grupy reprezentatywnych obszarów z różnych ekosystemów świata.

Lady Florence Dixie – szkocka podróżniczka, korespondentka wojenna, pisarka i feministka – w swojej książce opublikowanej w 1880 r. podała jeden z pierwszych opisów tego obszaru i określiła trzy wieże jako „Igły Kleopatry”. Ona i jej grupa są czasami uznawani za pierwszych „zagranicznych turystów”, którzy odwiedzili obszar znany dziś jako Park Narodowy Torres del Paine.

Jaki klimat panuje w Torres del Paine?

Pogoda panująca w Torres del Paine jest co najmniej nieprzewidywalna. Cztery pory roku w ciągu jednego dnia – czy to w ogóle możliwe? Tak! Podczas jednego dnia na obszarze parku można doświadczyć śniegu, silnego wiatru, deszczu i słońca w dowolnej kolejności i kombinacji. Wędrówki po tym niezwykłym parku są idealnym podsumowaniem notorycznie kapryśnego klimatu Patagonii. Wysoki poziom opadów jest charakterystyczny dla tego obszaru. Co ciekawe, w okresie letnim, kiedy szlaki Torres del Paine są najchętniej uczęszczane przez turystów, w rzeczywistości panują najbardziej niesprzyjające warunki pogodowe. Choć dni są dłuższe, a temperatury cieplejsze wciąż należy spodziewać się sporych opadów deszczu, śniegu i wiatru. Wodoodporna kurtka i spodnie są więc obowiązkowe podczas wyprawy do parku. Legendą stały się również ekstremalne wiatry. Porywy osiągają nawet 180 km/h, są więc wystarczająco silne, by czasami przyczynić się do zamknięcia niektórych szlaków.

Jak dostać się do Parku Narodowego Torres del Paine?

Park Torres del Paine położony jest w południowym Chile, a dokładniej w Patagonii – regionie ulokowanym na południowym krańcu Ameryki Południowej, leżącym na terenie Chile i Argentyny. Najbliżej ulokowane miejscowości w pobliżu parku to Puerto Natales (ok.154 km) oraz Punta Arenas (ok.310 km). Puerto Natales charakteryzuje się cudownym krajobrazem z dolinami, fiordami i archipelagami. W odległości 6 km od miasta funkcjonuje lotnisko Teniente J. Gallardo, które obsługuje loty krajowe. Natomiast Punta Arenas jest najbardziej wysuniętym na południe kontynentalnym miastem na świecie. Posiada własne lotnisko oddalone o 20 km od miasta – Międzynarodowy Port Lotniczy Presidente Carlos Ibanez del Campo.

Odległość z Polski do Chile to blisko 13 tysięcy km. Jedną z możliwości jest podróż samolotem do Santiago, stolicy Chile, a następnie podróż do Punta Arenas lub Puerto Natales. Z wyżej wymienionych miast do Parku Narodowego Torres del Paine dojechać można autobusami

Co warto zobaczyć w Parku Torres del Paine?

Choć podróż z Polski jest nie lada wyzwaniem i wymaga od turysty wielu godzin spędzonych w samolocie i autobusach oraz niemałego budżetu, jest to wyprawa warta poświęcenia. Turkusowe wody, lodowce i monumentalne, granitowe baszty sprawiają, że Park Narodowy Torres del Paine nazywany jest ósmym cudem świata. Cały masyw wyrasta jakby znikąd na wysokość ponad 2 tysięcy metrów. Ogromne, skalne wieże robią zdumiewające wrażenie, które zapiera dech w piersiach. Spotkać tu można ciekawskie nandu, dostojne kondory andyjskie, a nawet stada chilijskich flamingów. Nieodzowną częścią scenerii są także lamy licznie zamieszkujące tereny Parku Narodowego.

Cordillera del Paine – masyw będący sercem parku

Centralnym punktem Parku Narodowego Torres del Paine jest masyw Cordillera del Paine, będący częścią Andów. Jego granitowe szczyty przypominają wieże, osiągające maksymalną wysokość ponad 2800 m n.p.m. Wznoszą się nad patagońskimi stepami i tworzą niesamowite widoki. Masyw górski jest jednym z najbardziej cenionych miejsc trekkingowych w Chile. Wielu turystów podróżujących do Patagonii spędza w tym rejonie najwięcej czasu. Cordillera del Paine ma do zaoferowania wiele ciekawych miejsc czekających na odkrycie oraz piękną przyrodę, którą nie sposób się znudzić.

Znaleźć tu można dwa główne szlaki prowadzące u podnóża górskiego masywu Cordillera del Paine. Pierwsza trasa to obwód „O” (Circuit O) licząca ok. 135 km, zataczająca pętlę wokół masywu. Decydując się na pokonanie jej, należy liczyć się z czasem przejścia całego szlaku, który szacuje się na około 7-10 dni. Drugi szlak trekkingowy to obród „W” (W Trek), który jest nieco krótszy od poprzedniego – ok. 76 km z czasem przejścia pomiędzy 4, a 6 dniami. Ważną informacją jest to, że podczas pokonywania trasy, na terenie parku spać można wyłącznie na polach campingowych. Wybierając się na szlak, należy odpowiednio przygotować się do drogi: wziąć ze sobą namiot, ubrania oraz jedzenie na kilka dni (na szlaku nie ma sklepów, jest jedynie kilka schronisk z ograniczoną ofertą posiłków).

Doliny w Torres del Paine

Między szczytami górskich masywów znajdują się liczne doliny. Do najciekawszych i jednocześnie najtrudniejszych zalicza się Dolina Francuska (Valle del Frances) oraz Dolina Ciszy (Valle del Silencio). Nad głęboką Doliną Francuską dominuje wspaniały lodowiec Glaciar Frances, lasy bukowe i rzeka French River. Imponujący widok na największy masyw w parku daje możliwość obserwowania odrywających się bloków lodu, których upadek odbija się echem w całej dolinie.

Valle del Silencio to dolina dla osób o nienagannej sprawności fizycznej i wspinaczy z apetytem na trudne wyzwania. Szlak rozpoczyna się na kempingu Torres i prowadzi przez niesamowitą i odległą Dolinę Ciszy, ukrytą za ścianami Paine Towers. Długość trasy wynosi ok. 12 km, czyli około czterech godzin wędrówki.

Wśród dolin Parku Narodowego odnaleźć można również Valle Bader zlokalizowaną pomiędzy schroniskiem Cuernos a górą Almirante Nieto oraz Valle Ascencio prowadzącą do punktu widokowego Las Torres i Doliny Ciszy.

Lądolód Patagoński Południowy

18 000 lat temu ogromna pokrywa lodowa pokrywała większość Chile i Argentyny. Dziś pozostały tylko północne i południowe pola lodowe Patagonii. Razem tworzą trzecią co do wielkości kontynentalną pokrywę lodową na świecie poza Antarktydą i Grenlandią. Jest to dziewiczy i dramatyczny krajobraz złożony z lodu, skał, lodowców i fiordów.

Lądolód Patagonii Południowej pozostaje jednym z najmniej zbadanych obszarów górskich na świecie. Nie bez powodu – to brutalne i bezlitosne środowisko, które przyciąga tylko najtwardszych poszukiwaczy przygód. Warunki klimatyczne panujące na lodowcu generują jedne z najsilniejszych i najzimniejszych wiatrów w całej Patagonii.

Patagońskie pole lodowe zajmuje obszar około 20 720 km², obejmujący granicę zarówno Chile, jak i Argentyny. Nieustanny postęp i cofanie się tych lodowców rozerwał krajobraz, tworząc strome doliny i głębsze fiordy. Południowe pole lodowe jest prawie trzy razy większe od swojej mniejszej, północnej siostry i jest bardziej dostępne, dzięki bliskości popularnych parków narodowych, takich jak Torres del Paine i Los Glaciares. Podobnie jak wszystkie masy lodu na całym świecie, pole lodowe Patagonii pozostaje zagrożonym środowiskiem, a zmiany klimatyczne ponad dwukrotnie zwiększają tempo cofania się lodowców w ciągu ostatnich dwóch dekad.

Jeziora o turkusowym zabarwieniu

Obszar Parku Narodowego Torres del Paine to nie tylko góry i lodowce, ale również rzeki i niesamowite jeziora o turkusowym zabarwieniu. Jedną z najwybitniejszych atrakcji Torres del Paine jest Jezioro Pehoe, charakteryzujące się krystalicznie czystą wodą. Pehoe oznacza „ukryte jezioro” w języku rdzennej ludności Tehuelche, która niegdyś zamieszkiwała ten region. Dziś to turkusowo-błękitne jezioro nie jest tak ukryte, jak przed laty – obecnie prowadzi do niego szutrowa droga. Położenie Jeziora Pehoe w samym sercu parku sprawia, że w błękitnej wodzie odbijają się słynne góry Torres del Paine, co tworzy niezapomniane widoki. Lodowata woda doprowadzana jest do jeziora przez rzekę Paine, jej kolor zmienia się wraz z ruchem słońca. Ten inspirujący widok przyciąga uwagę turystów i sprawia, że Jezioro Pehoe uważane jest za jedno z najpiękniejszych na świecie.

Zwierzęta żyjące w Torres del Paine

Park to nie tylko bajkowe krajobrazy, to również bogactwo flory i fauny, obfitujące w ponad 200 gatunków roślin, niewiele mniej gatunków ptaków oraz ssaków. Przyroda Torres del Paine to raj dla dokumentalistów i fotografów z całego świata. Podróżowanie po Patagonii zapewnia bliskie spotkania z dzikimi zwierzętami oraz rzadkimi okazami roślin.

Najbardziej poszukiwanym okazem, który jednocześnie budzi największy strach, jest puma żyjąca we wschodniej części parku. Chcąc wypatrywać ją w naturalnym środowisku, warto zastanowić się nad wyjazdem w okolicach listopada i grudnia, ponieważ wtedy młode wychodzę ze swoich nor. Innymi charakterystycznymi dla parku zwierzętami są m.in. huemul (jeleń), guanako (ssak z rodziny wielbłądowatych), culpeo fox (znany również jako rudy lis) oraz chingue (skunks). Na terenie Parku Narodowego Torres del Paine zaobserwować można również blisko 100 gatunków ptaków, wśród których wyróżniają się orły, flamingi, łabędzie czarnoszyjne, kaczki okularowe, dzięcioły czarne i wiele innych.

Ciekawostki o Parku Torres del Paine

• Aby móc dotrzeć do niektórych miejsc Parku Narodowego Torres del Paine należy wynająć certyfikowanego przewodnika.
• Torres del Paine został uznany przez National Geographic piątym, najpiękniejszym miejscem na świecie.
• Na terenie parku rośnie krzew o nazwie „berberys bukszpanolistny”, popularnie zwany Calafate. Roślina występuje wyłącznie w Patagonii, a jej owoce są jadalne i często wykorzystywane do przetworów. Popularne chilijskie piwo „Austral” ma odmianę o smaku owoców Calafate.
• Park Narodowy Torres del Paine znajduje się w największym i najbardziej wysuniętym na południe regionie Chile zwanym „Magallanes” i „chilijską Antarktydą”.
• W 1976 roku brytyjski alpinista John Gardner i dwóch strażników Torres del Paine, Pepe Alarcon i Oscar Guineo, byli pionierami na trasie Circuit, która okrąża masyw Paine.
• W czerwcu 2014 roku naukowcy odkryli skamieniałości co najmniej 46 starożytnych okazów prawie kompletnych szkieletów stworzeń podobnych do delfinów zwanych ichtiozaurami, które żyły między 245 a 90 milionami lat temu. Odkrycie nastąpiło po tym, jak topniejące lodowce ujawniły nowe ściany skalne pod nimi.
• Park Narodowy Torres del Paine jest jednym z ostatnich miejsc na świecie, gdzie można spotkać prawdziwie dzikie guanako – dziki krewny udomowionej lamy i alpaki.
• Szare jezioro i Szary Lodowiec, który je utworzył, to dwa z najbardziej spektakularnych zabytków parku: w rzeczywistości cały park został pierwotnie nazwany ich imieniem.